De laatste bestraling

Zo, nummer 5 zit erop en eerlijk gezegd… het viel tegen. De radiotherapeut heeft natuurlijk wel gezegd dat de zwelling van de tumor en het te bestralen gebied (en dus ook de bestaande klachten) eerst zal toenemen, maar dat wil je eigenlijk liever niet horen. Daarbij die twee minuten bestralen, wat kan dat teweeg brengen? Nou, wel dus! Het lijf staat zo strak dat ik weleens bang ben te stikken in mijn eigen lijf, een vijf maten te klein harnas. Zelfs ademhalen gaat moeilijk. Er zijn dus daadwerkelijk echt slechte dagen en nachten geweest. Vermoeidheid, humeurig, er echt geen zin meer in hebben, slecht slapen, smaakverlies, keelpijn, hoofdpijn, minder eetlust… het was er allemaal.

Wat ben ik op zulke momenten blij met Berthel, Yanick, Robin en Natasja, zussen, zusje, familie en vrienden. Jullie allemaal! Dat leidt even af van alle shit. En wat is het dan fijn als er zo aan je gedacht wordt. Kaartjes, telefoontjes, bezoekjes, lieve berichtjes! Jullie weten niet hoeveel dat een mens goed doet. Dus nog steeds lieve, lieve mensen om ons heen, mijn hartelijke dank voor jullie meeleven.

Ik hoop straks in rustiger vaarwater te komen met alleen de chemokuren. Dan zitten we niet meer elke dag en/of week in Amsterdam en kunnen we hopelijk ietwat tot rust komen. Dat heen en weer rijden door het drukke Nederland met al zijn files hakt er ook aardig in. Het uiteindelijke resultaat van de bestralingen weten we pas na 6 weken tot 3 maanden. Dus ik hoop van ganser harte dat de klachten de komende periode afnemen. Vanaf morgen ga ik de medicijnen die zwelling in de hersens en ruggenmerg moeten tegengaan afbouwen.

Maandag de 17^de september hebben we weer een afspraak met de oncoloog en neuroloog over de komende chemo en wellicht verdere behandeling. Eerst de bloedwaardes maar eens bepalen om te zien of ik weer kan starten. En dan staat de vraag natuurlijk of de chemo blijft zoals die is, of wordt aangepast aan de nieuwe tumor in het halsmerg (die nu hopelijk echt wel tot bijna nul is gereduceerd).