De dagelijkse dingen en nog meer

De laatste dagen krijg ik steeds meer telefoontjes en berichtjes van familie, vrienden en andere bloglezers die zich zorgen maken (super lief). Elke dag checken en nog steeds geen nieuw blogbericht… Hoe is het met Peetje?

’t Is een beetje vreemd om te zeggen maar ik ben druk. Dat is best raar als je hele dagen thuis bent en ‘ziek’ bent. Maar het is echt waar, ik ben druk. Ik zal je vertellen hoe mijn dagen er zo gemiddeld uit zien. ’s Morgens sta ik al wat later op. Ik slaap meestal niet zo geweldig, val tegen het ochtendgloren in slaap en pak dan nog wat uurtjes mee. Om een uur of negen kom ik dan pas mijn bedje uit. Met slaappil, die ik ongeveer elke 3^de nacht neem, slaap ik goed. Maar met 20 mg. Temazepam in m’n mik slaap ik direct ook langer. Je hebt dan tenslotte wat in te halen. Maar dat wil zeggen dat ik ook die ochtenden pas om een uur of negen wakker word. Dat zijn nachten van ruim 10 uur slaap. Heerlijk!

Oefeningen in bed (nee, geen rare gedachten), Berthel is dan allang aan het werk. Maar ik moet ’s morgens dat strakke lijf echt even los maken en oprekken. Dus een klein half uurtje rekken en strekken. Een relaxed ontbijtje met een uitgebreide ochtendkrant. Wat vroeger alleen op zaterdag gebeurde, doe ik nu elke dag. Daarna douchen en aankleden en dat hele ochtendritueel duurt echt wat langer dan vroeger. Kopje koffie met Berthel als hij (nog) thuis is.

Verder doe ik af en toe wat in huis, stofzuigen, wc’s boenen… wat mogelijk is. Het hoeft niet, want gelukkig hebben we nog steeds onze Jacqueline die elke 14 dagen de keet echt goed schoonmaakt. Verder doet Berthel erg veel. Dus voor mij is het huishouden ‘vrijwilligerswerk’. En ja mannen, Berthel strijkt tegenwoordig zelfs de blouses. Het kan echt!

Even een broodje eten tussen de middag en meestal ga ik daarna (afhankelijk van de nacht) even op bed liggen. Soms val ik direct in slaap, maar altijd lig ik even erg lekker. Daarna even lezen en de voorbereidingen treffen voor het eten. Ook dat kost meer tijd omdat mijn linkerarm en hand niet precies doet wat ik wil. Koken doe ik wel, maar bijvoorbeeld aardappels en groenten afgieten doe ik niet. Dus we hebben een strakke planning (hoe laat is wie thuis om me te helpen?). We eten dus of soms doorgekookte aardappels en groenten (getver) maar meestal pasta, mie of een ovengerecht.

Tussendoor probeer ik vaak een stukje te lopen of te fietsen. Even naar het winkelcentrum om wat laatste boodschapjes te doen. De jongens komen thuis van stage en Berthel van werk. Dat zijn gezellige momenten. Yanick heeft gewerkt aan een nieuwe website, Robin heeft de receptie bemand en een partij meegelopen. ’s Avonds even TV kijken. Kortom, de dag vliegt voorbij.

Want naast de ‘normale’ bovengenoemde dingen zijn er heel veel leuke contacten op een dag. Ik krijg gelukkig veel telefoon en veel bezoek. Soms gepland en soms ongepland. Maar wat is dat leuk en wat zijn al deze bezoekjes en gesprekken waardevol. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik voel zoveel liefde en aandacht om mij/om ons heen en dat doet zo verschrikkelijk goed. Ook zijn de gesprekken soms zoveel ‘dieper’ als dat voorheen was.

Waar ik me vroeger liet leiden door het ‘grote moeten’, een strakke planning en vooral heel veel controle is er nu veel meer rust. Achteraf denk ik dat ik mezelf (te) veel heb opgelegd en daardoor ontzegd. Je moet een zorgzame moeder zijn, een leuke partner, een betrokken en een meelevend familielid en vriendin, een hardwerkende medewerker, je moet gezond eten (klaarmaken), sporten, de koelkast altijd vol hebben, iets doen voor de maatschappij, je huis aan kant hebben, het iedereen naar 't zin maken, zorgen dat iedereen om je heen gelukkig is, er leuk uitzien…  Je moet zoveel (van jezelf) dat je wel een vergeet te genieten van het hier en nu. Waar ik vroeger vaak achter mezelf liep aan te rennen, leef ik nu veel bewuster in het moment en geniet daar veel meer van. Loslaten heet dat volgens mij en dat levert heel veel op!

Toch raar dat je eerst ziek moet worden om dat te ervaren.