7 april 2012 ben ik met mijn gezin (echtgenoot Berthel, zonen Robin en Yanick en Robins vriendin Natasja) lekker uit eten bij een Indonesisch restaurant in Apeldoorn. Niets wijst erop dat de avond heel anders afloopt dan we voor ogen hebben. De rijsttafel smaakt prima, maar het glaasje wijn smaakt minder. Bij het afrekenen hoor ik een 'klik' in mijn hoofd. Daarna is het voor mij een groot zwart gat, de wereld staat stil.
Voor mijn gezin is dat anders. Ik zit te trillen en shaken op mijn stoel. "Doe eens normaal, zeg" zegt Yanick, die aan een fout grapje denkt. Maar nee, helaas geen fout grapje. Ik zak volledig weg en raak bewusteloos. De paniek is groot. Stoelen en tafel worden aan de kant geschoven en ik wordt op de grond gelegd. Een epileptische aanval. Berthel probeert nog een vinger tussen mijn tanden te doen, want ik bijt tot bloedens toe op mijn tong en wang. Gelukkig lukt dat niet, want achteraf blijkt deze actie wel eens een vingertje te kosten.
De ambulance wordt gebeld en is er gelukkig snel. Als de ambulancebroeders binnen zijn doe ik mijn ogen weer open, maar registreer niets. Het is een lege blik. Zij willen een infuus aanbrengen en dat hoor ik dan weer wel. Bijna sla ik een ambulanceverpleger neer. Met Berthel en Yanick vertrekken we in de ambulance naar het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn. Op de eerste hulp krijg ik weer een heftige aanval. Ik word helemaal nagekeken. Het is niet duidelijk wat de aanvallen heeft veroorzaakt. Ik moet blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten