Zondagavond de 24ste
ben ik opgenomen in het ziekenhuis in Amsterdam. De hele familie
heeft me weggebracht en vooraf hebben we eerst nog even lekker gegeten bij
Graaf Floris in Muiden. Die biefstuk was
dan meteen ook de laatste maaltijd en glaasje fris voor de komende 36 uur. Dus ja… ik zit op
m’n streefgewicht, maar raad niemand dit dieet aan.
Maandag de 25ste
om half een ‘s middags naar de pre-operatiekamer. Probeer ik er
altijd op m’n best uit te zien, dat lukte niet meer. Een lichtblauw
met geel operatiekleedje dat aan alle kanten opengerukt kan worden. Witte lange
kousen tegen trombose en… o schrik… geen ondergoed. Ik was werkelijk
bloednerveus. Op de
pre-operatiekamer werd, naar mijn idee, 20 keer gecheckt wie ik was en waarvoor
ik daar kwam. Ja, je zal maar
wakker worden met een nieuwe heup. In iedere ader
ging een infuus, en met het kleine eilandje Kapas bij Maleisië in gedachten,
viel ik in slaap.
Om wakker te
worden in de uitslaapkamer. Dat woord dekt de
lading niet, ’t is er drukker als het centraal station Amsterdam tijdens de
avondspits. Ladingen
verpleegsters en stagiairs, tientallen patiënten, bellen, toeters, gesprekken,
deuren open, deuren dicht. En dat kwam
allemaal 100% binnen. Ik was en werd alleen maar moeier. Gelukkig mochten
Berthel en Yanick snel naar me toe en werd ik wakker als Petra. Want dat is
toch je grote angst.
De neurochirurg
vertelde dat de operatie was geslaagd en ze maar liefst 9 biopten, uit
hetzelfde gaatje, hebben genomen. Om half een ’s
nachts mocht ik naar de zaal. Daar kon ik eindelijk even slapen. Elk uur wel een
neurologische check, maar he, er was rust en het was donker.
De volgende
ochtend mocht ik een beschuitje en wat drinken. Alle infusen en
het katheter werden afgekoppeld en ik mocht eindelijk naar het toilet en
voorzichtig douchen. Weg met die
kousen en dat lelijke schort. Hup, mijn
spijkerbroek weer aan. Ik voelde me met de minuut meer mens worden. ’s Middags was ik
weer lekker thuis en daar ben je toch het liefste. Thuis veel
geslapen en lekker liggen.
Gisternacht
alleen de slechtste nacht ooit gehad. Midden in de nacht
klaar wakker, duizelig en het idee dat ik slecht adem kon halen. Ik voelde alleen
maar een groot zwart gat in mijn borst. Kan een mens
doodgaan van verdriet?
De volgende
ochtend naar de huisarts die alles heeft onderzocht. Bloeddruk goed,
zuurstof in bloed prima, longen schoon. Hij wijt het aan
oververmoeidheid, spanning en stress. Dat zou heel goed
kunnen. Ik moet gewoon een vette slaappil nemen zoals vannacht. Daar kom ik de
nacht goed mee door en dat is nu erg belangrijk. Ik moet uitgerust
en fit blijven.
Vandaag begonnen
met de dubbele dosis anti-epileptica. Daar zal het lijf
weer even aan moeten wennen. Donderdag hebben
we de vervolgafspraak bij de VU waar we de uitslag van de biopten horen en het
eventuele vervolgtraject. Dat is natuurlijk
heel erg spannend. We hopen er het beste van, maar steken onze kop niet in het
zand.
Er gebeurt ook
nog heel veel leuks en fijns in huize Van Barneveld. Yanick heeft zijn
rapport gehad, echt heel, heel erg goed, en hij is glansrijk over naar de
tweede. Hij werkt nu al
bij zijn komende stageadres ‘Uw webdesign’ in Apeldoorn en verdient daar met
zijn hobby, websites bouwen. Robin heeft zijn
stage kunnen omzetten van Amsterdam naar Gorssel, hotel restaurant de Roskam. Hij heeft daar al
een dagje meegelopen en vindt het leuk. Woensdag zijn
eerste autorijles. Als hij het haalt, krijgt hij van mij een klein autootje
(alhoewel hij een Audi A4 ook leuk vindt ;-) ) .
Kortom, het gaat
weer goed met mij, met ons. De mannen houden zich prima, ik heb er veel steun
aan, we praten veel. Ik houd jullie op
de hoogte en heb sowieso veel contact met iedereen (Wordfeud (fanatiekelingen),
Touch, telefoon, e-mail, i-pad… ik word nog modern op m’n ouwe dag).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten