De
‘struisvogeltactiek’ heeft niet geholpen. De ‘vlekken’ zijn
groter als de vorige MRI aangaf. Nog steeds tast
de neuroloog in het duister en wij dus ook. Hij was blij te
zien dat het goed met me gaat en er geen nieuwe aanvallen zijn geweest.
Wat nu?
Hij verwijst me
door naar een academisch ziekenhuis, maar welk? Elk ziekenhuis
heeft weer zijn eigen specialisatie en omdat hij geen idee heeft, is nog
onduidelijk waar ik het beste terecht kan. Daarover gaat hij
overleggen. Hij belt dinsdag om dat door te geven.
Ondertussen staat
25 juni weer een MRI op het programma en 2 juli een afspraak met hem. Ook wil hij wrs.
nogmaals een ruggenprik doen om zaken uit te sluiten. Dat alles onder
voorbehoud, want misschien zit ik dan al in de molen bij een ander ziekenhuis.
Kortom, da’s mooi
shit. Ik baal als een stekker en de onzekerheid is killing. Maar we moeten
het er maar mee doen.’t Kan dus alle
kanten op gaan, maar een speciaal geval blijf ik (en dat had ik nu liever niet
geweest).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten