Een groot tranendal

Gisteren naar het VU voor het tweede en derde deel van de PCV kuur. Omdat ik van deel 1 ruim een week akelig beroerd ben geweest zie ik erg tegen de resterende kuur op. Zo erg dat ik denk er niet aan te beginnen, laat maar. Alle vorige kuren hebben niets gedaan en dat maakt het moeilijk verder te gaan met weer een nieuwe zware kuur waarvan deel 1 al zo slecht valt. ’t Is dat de jongens zeggen “mam, in het begin zei je dat je alles zou aangrijpen, dus deze ook!” En daarin hebben ze gelijk, maar wat valt het me zwaar. Ik heb me de afgelopen week echt zwaar shit gevoeld en waarvoor? Tot nu toe heeft niets geholpen. Maar zegt Yanick terecht “deze kan wel helpen mam, je hebt het beloofd“. Onderweg naar het ziekenhuis weet ik nog niet of ik de kracht heb er nog voor te gaan.

Eerst bloed prikken en een gesprek met de oncoloog. Het bloed is goed. Maar als de oncoloog vraagt hoe het gaat en ervan uit gaat dat ik ga starten moet ik meteen janken. Ik weet het nog niet. Daar schrikt hij van… ik jank nooit! Maar vandaag houden de tranen niet op. Hij denkt dat ik bij deel 1 van de kuur misschien wat grieperig ben geweest en dat de kuur er daarom zo inhakt. Daarbij krijg ik andere medicijnen tegen obstipatie en moet ik eerder bij hen aan de bel trekken in plaats van bij de huisarts die toch wat voorzichtiger is bij het voorschrijven van andere of meer  medicijnen. Beloofd is beloofd en ik ga er toch nog een keer voor! Dan kan ik oprecht zeggen dat ik alles heb geprobeerd.

Een gesprek met de coördinatrice van de oncologieafdeling en als ze vraagt hoe het met ons en met de kinderen gaat en ik weer het hele verhaal moet vertellen is het weer janken geblazen. Wat hebben we het laatste halve jaar allemaal meegemaakt. Niet te stoppen deze waterval. En ze is zo lief en begripvol dat ik maar door blijf janken. Dat doe ik anders nooit hoor, wil ik zeggen, ik ben een stoer wijf, maar zelfs dat lukt niet. Ik ben geen stoer wijf, ik ben een kankerpatiënte zonder al te veel vooruitzichten. Op zo’n oncologieafdeling word je erg geconfronteerd met kanker. Infuus moet in mijn pols, de elleboog is voor het voor het lab (bloed prikken). Daar had ik niet op gerekend, dat was de vorige keren erg pijnlijk en wederom gaan de sluizen open. Niet te stoppen dit tranendal, vreselijk.

Na 15 minuten zit de hele kuur er in en met wederom een zak medicijnen (waaronder deel  3 van de kuur) mag ik eindelijk, al jankend, naar huis. Misschien is het de combi van niet slapen, een grote reorganisatie op Berthels (NN) werk, het idee dat ik wil stoppen met kuren… noem maar op! Maar zoveel tranen heb ik nog nooit vergoten, zeker niet in gezelschap.